Sally Howard
Ben jij #goingsolo en LYBL (leef je beste leven)? Dit zijn de vragen die je jezelf zou kunnen stellen als je, net als een groeiend aantal reizigers, besmet bent met het solo-reisvirus.
Dat wil zeggen, naar pittige berichten in de sociale media-ruimte voor solo-reizen, waar alleen reizen vaak wordt afgeschilderd als een Eet, bid, heb lief bacchanaal van zelfontdekking en vrijheid.
Het aantal zoekopdrachten op Google naar ‘soloreizen’ is de afgelopen tien jaar met 223 procent toegenomen, waarbij vrouwen de meerderheid van de individuele reizigers vertegenwoordigen.
Dit komt omdat het aantal oudere, solvabele singles toeneemt. Gespecialiseerde soloreisorganisaties zoals Just You en One Traveller hebben snel op deze trend ingespeeld.
Echter, net als het oude Gorgonzola en het abseilen van het Empire State Building, is solo reizen niet voor iedereen weggelegd en kan het vaak niet voldoen aan de bevrijdende hype.
Ik was een digitale nomade die al vroeg adopteerde. De inspanningen om vriendschappen te sluiten bij mooi weer en mijn kleren met de hand te wassen in de gootstenen van hotels leidden tot een inzinking waardoor ik op 30-jarige leeftijd terugkeerde naar mijn moeder.
Mijn persoonlijke dieptepunt voor solo-reizen kwam in een hotel in San Francisco toen ik merkte dat ik uitgeput en alleen huilde in een stapel vochtig ondergoed.
Tegenwoordig trek ik een wenkbrauw op als vrienden, velen van hen bevrijde lege nesters, de geneugten van het op pad gaan met hun laptops op sleeptouw verkondigen.
Het is een foto die is herkend door Alice Wilkinson, 33, auteur van Hoe je gezond kunt blijven in een huisaandeel.
Toen ze halverwege de twintig was, besloot Wilkinson, nadat ze een tussenjaar vóór de universiteit had gemist, alleen door Scandinavië te reizen. ‘De route was prachtig’, herinnert ze zich, ‘Bergen naar Oslo tijdens een hele mooie treinrit van zeven uur, vervolgens met de trein naar Stockholm en vervolgens met de bus naar Kopenhagen.’
Psychologisch gezien voelde Wilkinson zich echter onveilig als soloreiziger die in weggestopte Airbnbs verbleef. Ze vocht ook tegen beslissingsverlamming.
Wilkinson vermoedt dat de levendigheid van de sociale mediawereld voor soloreizen te danken is aan het feit dat soloreizen uiteindelijk asociaal zijn: “Zijn ze de hele tijd aan het posten, alleen maar om met iemand te delen?”
“Als je met een vriend reist, sta je gewoon op en ga je weg, nietwaar, maar ik zou in bed hebben gelegen en gedacht hebben: Oh God, niemand weet waar ik ben, dan zou ik opstaan en geen beslissing kunnen nemen over mijn dag”, herinnert ze zich van haar reis in 2016. Wilkinson zegt dat ze vaak onderweg in mueslirepen dineerde, omdat ze er een hekel aan had om alleen in restaurants te eten en dat ze moeite had om de energie op te brengen om kennissen te maken.
“Ik voerde keer op keer hetzelfde gesprek: waar kom je vandaan, wat doe je?”
Dr. Charlotte Russell is klinisch psycholoog en oprichter van De reispsycholoog. Ze zegt dat soloreizen een reeks psychologische uitdagingen met zich mee kunnen brengen die door social media-beïnvloeders worden verdoezeld.
“We weten dat sociale steun consequent een van de beste voorspellers is van de geestelijke gezondheid, dus alleen reizen brengt risico’s met zich mee op het gebied van de stemming en het gebrek aan steun als er iets ergs gebeurt, zoals intimidatie of zakkenrollen”, zegt Russell.
Individuele reizigers, zo voegt ze eraan toe, kunnen uit eenzaamheid of behoefte ‘in ongezonde relaties neigen’ (denk aan het cliché van de vreselijke vakantieroman).
‘Thuis hebben we andere mensen in de buurt die ons nuttige feedback geven over de vraag of een relatie geschikt voor ons is’, voegt ze eraan toe.
Florence Archery, 49 en afkomstig uit Zuidoost-Londen, heeft solo door Europa gereisd, maar ook naar de VS, India, Marokko en Zuid-Afrika, en organiseert nu groepsyogavakanties.
Boogschieten kampte ook met eenzaamheid en ‘het opvullen van de avonden’ na gelukkige dagen rondscharrelen in galerijen en winkels.
Eén keer strandde ze op een busstation in Kaapstad – in het donker zonder mobiel signaal – na een vertraagde busreis.
“Zeggen dat de buurt onsmakelijk was, is een understatement”, zegt ze. “Ik had al mijn bagage bij me, inclusief mijn camera, iPad en paspoort, en een bewaker bij het busstation vertelde me dat ik niet moest proberen ergens heen te lopen, omdat ik dan zou worden aangevallen. Ratten bleven over mijn voeten rennen en ik barstte in tranen uit, totdat uiteindelijk een plaatselijke vrouw en haar man medelijden met me kregen en me terugbrachten bij mijn hotel.”
Mandie Holgate, 52, een zakencoach uit Colchester, VK, zegt dat reizen in traditionele culturen kan leiden tot oordeel voor vrouwelijke soloreizigers. “Ik heb het geprobeerd en zal het niet nog een keer doen”, zegt ze. “Mensen kijken naar je alsof je een tweede hoofd hebt in restaurants of alsof je hun man probeert te stelen (als vrouwelijke soloreiziger).”
Deze culturele botsing kan echter twee kanten op werken. Reiziger Lisa Miller, 56, kreeg ooit een gratis verblijf in een hotel in Vietnam toen “de eigenaren ontdekten dat ik ouder dan 40 was en ongehuwd en medelijden met me hadden”.
Wilkinson vermoedt dat de levendigheid van de sociale mediawereld voor soloreizen te danken is aan het feit dat soloreizen uiteindelijk asociaal zijn: “Zijn ze de hele tijd aan het posten, alleen maar om met iemand te delen?”
Ze zenden hun beste sololevens uit, dat wil zeggen, in plaats van gezelschap om zich te vergapen aan de kruidigheid van de tom yam of het vreemde aanbod aan vis in de plaatselijke poissonnière.
Russell is van mening dat reizigers die alleen op pad gaan een specifieke subgroep vormen die wordt gekenmerkt door een hoge mate van autonomie, zelfverzekerdheid en openheid voor ervaringen.
Cruciaal is dat “niemand zich rot hoeft te voelen omdat hij een – heel menselijke – behoefte heeft aan steun en gezelschap”, zegt ze.
Natuurlijk is alleen reizen in het begin zelden gemakkelijk, en het is belangrijk om jezelf de tijd te geven om je aan te passen. Verwacht niet dat je meteen goed zult presteren.
Dat gezegd hebbende, het is echt niet voor iedereen weggelegd, en het is geen schande om toe te geven dat je reizen minder leuk vindt zonder bekend gezelschap.
Het mooie van reizen is dat de manier waarop je het doet helemaal aan jou is – of je nu solo de Camino backpackt, of met een stel oude vrienden rondtoert over de Griekse eilanden.
Het belangrijkste is dat je het op jouw manier doet – zoals de modewoorden op sociale media immers zeggen: #yolo (je leeft maar één keer).
De Telegraaf, Groot-Brittannië
Meld u aan voor de Reiziger-nieuwsbrief
Het laatste reisnieuws, tips en inspiratie in je inbox. Meld u nu aan.
