Hoop is een krachtige kracht in diplomatie, die wanhoop en apathie voorkomen. Het kan echter gevaarlijk zijn als het ongebonden wordt van de realiteit.
Hoewel het opmerkte dat eerdere pogingen om een tweestatenoplossing te bereiken, waren mislukt, gebruikte Albanezen zijn toespraak om wereldleiders aan te sporen een historisch “moment van kansen” te grijpen. Soms ging zijn optimisme in magisch denken, zoals toen hij de toezegging van de Palestijnse autoriteit voor Hamas begroette om zijn wapens over te dragen en de controle over Gaza op te geven. De Palestijnse autoriteit, gedomineerd door de Fatah -partij opgericht door Yasser Arafat, heeft geen mogelijkheid om beloften te doen namens Hamas, een meer militante rivaal die het uit Gaza dreef in een burgeroorlog in 2007.
Albanese hield ook de toezegging van de Palestijnse Autoriteit op om “democratische verkiezingen te houden en groothandel hervorming door te voeren voor bestuur, financiën en onderwijs”.
Die beloften moeten met scepsis worden bekeken. Terwijl veteraan -onderhandelaars in het Midden -Oosten Hussein Agha en Robert Malley, die respectievelijk Palestina en de Verenigde Staten vertegenwoordigden, schrijven Morgen is gisterenEen nieuw boek over mislukte inspanningen om een tweestatenoplossing te bereiken: “Corruptie is de ziel van de Palestijnse autoriteit geworden, bloed tot zijn aderen en zuurstof voor zijn longen … om de PA echt te hervormen om het te doden.”
Premier van Canada Mark Carney en premier Anthony Albanese op de tweestatenoplossingsconferentie.Credit: Dominic Lorrimer
Albanese sprak ook over Hamas die permanent werd ontwapend en “voor eens en voor altijd” uit de regio werd verdreven, een ambitie die veel gemakkelijker te hanteren is dan het is om te leveren.
De conferentie had cruciale afwezigen: Israël en de Verenigde Staten. Beide verzetten zich fel tegen bewegingen om Palestina eenzijdig te herkennen. De Trump -regering ontkende zelfs een visum aan Palestijnse autoriteit president Mahmoud Abbas om de VN aan te spreken in een flagrante schending van de conventie.
Het is ver verwijderd van de jaren negentig toen een Israëlische premier bereid was historische concessies te doen (Ehud Barak), Palestina had een empowered, gerespecteerde leider (Arafat) en een Amerikaanse president was toegewijd om een vredesregeling te bereiken (Bill Clinton). Zelfs dan vlamden inspanningen om een tweestatenoplossing te bereiken op de Camp David Summit 2000.
Dat is de reden waarom veel veteranen van het vredesproces niet onder de indruk zijn van de laatste poging om de tweestatenoplossing nieuw leven in te blazen. Aaron David Miller, die zes staatssecretarissen adviseerde in het Midden -Oosten, heeft de inspanningen afgewezen als “deugdsignalering”, met het argument dat “het Midden -Oosten letterlijk bezaaid is met de overblijfselen van grote krachten, hun regelingen, hun dromen, hun ambities, hun vredesplannen”.
Laden
Macron’s herkenningspush is symbolisch krachtig en biedt een schot in de arm voor de in diskrediet gebrachte Palestijnse autoriteit die, ondanks zijn gebreken, het enige realistische alternatief voor Hamas is. Maar er is geen bewijs dat het de situatie ter plaatse voor Palestijnen heeft verbeterd.
In de afgelopen maanden heeft Netanyahu de oorlog geïntensiveerd door te verhuizen naar het veroveren van Gaza City en heeft het een grote uitbreiding van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever aangekondigd.
“De Palestijnse staat wordt uit de tafel gewist, niet door slogans maar door daden,” zei de extreemrechtse minister van Financiën Bezalel Smotrich in een huiveringwekkende opmerking.
En nu is Netanyahu verdubbeld op zijn oppositie tegen een Palestijnse staat en verklaart dat het “nooit zal gebeuren”. Hij is een impopulaire leider, maar dit is een populair sentiment in Israël na de schok van 7 oktober van 2023.
Netanyahu heeft gezworen nog verder te gaan wanneer hij terugkeert naar Israël na een ontmoeting met Donald Trump dit weekend. Onder de in overweging genomen opties: formeel annexeren van delen van de Westelijke Jordaanoever en andere manieren om de Israëlische controle op het bezette gebied uit te breiden. Dit zou een rampzalig resultaat zijn voor zowel Palestijnen als Israëli’s, die de bezetting verdiept en de Joodse staat een nog grotere paria op het wereldtoneel maken.
Door Palestina te erkennen, hebben Macron en Albanezen een broodnodig antidote aangeboden aan apathie. De deprimerende les van het Israëlisch-Palestijnse conflict is echter dat goede bedoelingen niet altijd leiden tot goede resultaten. Alleen omdat het slecht is, betekent niet dat ze niet erger kunnen worden.
Snijd het lawaai van de federale politiek door met nieuws, opvattingen en analyse van deskundigen. Abonnees kunnen zich aanmelden voor onze wekelijkse nieuwsbrief in de politiek.
