We worden in een digitaal archief in Melbourne geduwd, waar een menselijke werker (Williams) de ongewenste herinneringen van mensen verwijdert onder de neus van dansende robotopperheren. En de climax is een aangrijpend duet tussen een programmeur (Martin) en een vers geslagen androïde voor kinderonderwijs (Williams) die – net als Blade Runner en de Pygmalion-mythe ervoor – onderzoekt de relatie tussen schepper en schepsel, het probleem van bewustzijn, en of ‘mens’ zijn meer gaat over hoe je wordt behandeld dan over welke eigenschap dan ook die je bezit en die buiten je controle ligt.
Laden
Martin en Williams zijn vooral goed in de slotscènes, maar het acteerwerk is over de hele linie sterk – gevoelig afgestemd op conflicten die voortkomen uit ons gebruik (en misbruik) van technologie, van de vloek van big data en surveillancecultuur tot het wonder en de dreiging van AI.
Lo-fi maar suggestieve ontwerpelementen – de veelzijdige set van Silvia Weijia Shao, de zeer gedifferentieerde verlichting van Tomas Gerasimidis, het glitchy geluid van Lili Wymond, de statische projecties van Ami Salinas – creëren drie totaal verschillende zintuiglijke panelen waarin de acteurs kunnen spelen.
Een levendige en tot nadenken stemmende, grappige en uiteindelijk ontroerende sciencefictionproductie van een indiebedrijf dat het bekijken waard is.
Beoordeeld door Cameron Woodhead
Deze recensie is geschreven vanuit een preview
MUZIEK
Impressies van Parijs X MSO ★★★★
Melbourne Symphony Orchestra, Hamer Hall, 23 oktober
Een jonge Venezolaanse dirigent en een jonge Engelse pianist, geboren zonder rechterhand, lopen Hamer Hall binnen. Het resultaat? Een energiek, levensbevestigend programma met twee beroemde werken van Parijse componisten.
Pianist Nicholas McCarthy en dirigent Rodolfo Barráez bij Impressions of Paris x MSO op 23 oktober 2025Credit: Laura Manariti
Rodolfo Barráez, pas 31 maar nu al veelgevraagd over de hele wereld, dirigeerde het Melbourne Symphony Orchestra met aanstekelijk enthousiasme in César Francks Symfonie in D mineur en Ravels Pianoconcert voor de linkerhand met solist Nicholas McCarthy.
Voordat we naar Parijs vertrekken, de première van Nieuwpoort Meren van James Henry, MSO First Nations Composer in Residence, gaf het publiek een ontroerende evocatie van iets dichter bij huis. Voor het grootste deel intrigeerde Henry’s partituur het oor met zijn zachte maar snel veranderende harmonische en instrumentale kleuren, inclusief zijn interessante onderstreping van baspassages met tuba die contrasteerde met harp en hoge percussie.
McCarthy bracht indrukwekkend vertrouwen en flair in Ravels Concerto en verblindde de aanwezigen met zijn verbluffende techniek en ontroerende pianistische poëzie, vooral in de duizelingwekkend moeilijke cadensen. Zowel hij als Barráez deden hun best om de passages van hardhandige orkestratie in het werk te verzachten, die soms de solobijdrage dreigden te overweldigen.
Laden
Vanaf de duistere opening via het met jazz doordrenkte middengedeelte en de herinneringen aan Bolero was het orkestspel consequent kleurrijk en bevatte het vele perfect gestemde cameo’s, waaronder die van solofagot Jack Schiller en solotrombone José Milton Vieira.
Barráez charmeerde het orkest met een bijzonder sensuele, adrenaline-aangedreven versie van de Franck-symfonie. Overvloedige, hartstochtelijke geluidsgolven die elke frase in de buitenste delen markeerden, werden gecompenseerd door het delicate pizzicato en harpschrift in het tweede deel, met daarbovenop de angstaanjagende cor anglais-melodie van Michael Pisani. Zo’n meeslepend optreden kan alleen maar de hoop wekken dat Barráez binnenkort naar Melbourne zal terugkeren.
Het enthousiasme van de maestro en de eigen vastberadenheid van McCarthy lieten de luisteraars met meer dan alleen muzikale inspiratie achter.
Beoordeeld door Tony Way
