In april nodigde de Amerikaanse rechtse omroep die influencer werd Tucker Carlson uit voor zijn podcast Matt Walsheen commentator en podcaster uit de rechtse manosfeer, wiens bijzondere focus ligt op het voeren van campagne tegen transrechten. Tijdens een gesprek met Carlson merkte Walsh op dat “de definitie van conservatisme … geen definitie heeft, denk ik”.
Walsh zei dat ‘conservatisme’ een woord was dat niets meer betekende omdat het ‘gebruikt, misbruikt en te veel gebruikt werd’.
‘Als je me vertelt dat iemand conservatief is, zegt dat niet veel over die persoon’, zei hij tegen Carlson. “Ik weet niet wat je bedoelt.”
Carlson ging nog een stap verder. Hij zei dat iemand als conservatief bestempelen “over het algemeen betekent dat ik hem/haar niet aardig zal vinden”. “Het wordt een soort fraude op het internet… dat is mijn onderbuikreactie, zo in diskrediet gebracht is het woord.”
Als term en als traditie is conservatisme verwarrend geworden. In de Verenigde Staten wordt het niet langer geassocieerd met de Republikeinse Partij.
In Groot-Brittannië is de steun voor de eens zo grote Conservatieve Partij uitgehold door de razende populisten van Nigel Farage’s Reform UK, die 27 procent van de kiezers steunt.volgens de laatste YouGov-peiling van vorige week). De Tories (en Labour, die in de regering zit) komen op een gedeelde tweede plaats met 17 procent van de stemmen.
Laden
In de Australische context lijkt de Liberale Partij – de traditionele thuisbasis van onze conservatieven – ook verward over wat conservatisme betekent. Of misschien is het iets anders: dat leden van de Liberale Partij zich volledig op hun gemak voelen met hun conservatieve identiteit, maar niet in staat zijn aan het stemgerechtigde publiek over te brengen wat het betekent, en waarom we het in een hedendaagse context zouden moeten steunen.
Zoals de Victoriaanse liberale senator Jane Hume opmerkte Heraut en Leeftijd‘S Inside Politics-podcast deze weekis de Labour Party goed in het vieren van haar historische helden, zelfs degenen met een gemengde erfenis. De recente herdenkingen van het ontslag van 1975 zijn daar een goed voorbeeld van.
Bij de lancering van Troy Bramstons biografie van Gough Whitlam: Premier Anthony Albanese kon Whitlams hervormingserfgoed prijzen zonder de hedendaagse ALP al te nauw te identificeren met talrijke mislukkingen van de regering van Whitlam.
Anthony Albanese signeerde bij de lancering exemplaren van Troy Bramstons biografie van Gough Whitlam.Credit: Steven Siewert
De liberalen lijken zich minder op hun gemak te voelen bij het verwoorden van wat traditionele Australische conservatieve waarden betekenen in de hedendaagse context. Eigenwoningbezit, vooral voor jongeren, lijkt het laaghangende fruit te zijn. Het belang van eigenwoningbezit is een fundament van conservatisme. Het brengt financiële en psychologische zekerheid, wat op zijn beurt de stabiliteit biedt om een gezin te stichten.
Laden
De kwestie is een directe link naar Robert Menzies, een totemisch onderdeel van de Australische droomen een probleem dat de Albanese regering niet alleen niet heeft kunnen verbeteren, maar aantoonbaar heeft verergerd.
Slechts één idee dat de aandacht van de kiezers zou kunnen trekken: de Liberale Partij zou Labour gemakkelijk in de problemen kunnen brengen met een voorstel om de negatieve gearing-voordelen terug te draaien voor vastgoedbeleggers die er voor meerdere vastgoedobjecten van profiteren. Maar niemand binnen de liberale partij lijkt dapper genoeg om zoiets verstandigs te proberen.
Het lijkt erop dat de liberale partijleider Sussan Ley zal omverwerpen, later, zo niet eerder. Nogmaals, niemand in de feestzaal heeft genoeg verbeeldingskracht, of genoeg teamgeest, om van een van de grootste heldinnen van het conservatisme te lenen om Ley’s positie te versterken.
Margaret Thatcher negeerde seksisme en snobisme om een Tory-titan te worden. Ze maakte een deugd van haar geslacht en positioneerde zichzelf opzettelijk als een stoere, verstandige en no-nonsense vrouw die hier was om de economische en sociale puinhoop van Groot-Brittannië in de jaren zeventig op te ruimen.
Margaret Thatcher.Credit: Hulton-archief
Zoals haar biograaf Charles Moore opmerkt: ‘Ze zei graag: De hanen kraaien wel, maar de kip legt de eieren; zij is de kip.”
Thatcher liet toe dat verouderende industrieën – dat wil zeggen de steenkoolmijnbouw – failliet gingen (en negeerde grotendeels het menselijk lijden dat daaruit voortvloeide); ze identificeerde de dreiging van de opwarming van de aarde en bracht Groot-Brittannië in de richting van plurale energiebronnen, waaronder hernieuwbare energiebronnen. Ze straalde kracht uit.
Stel je eens voor hoe graag president Trump de ‘Iron Man’ genoemd zou worden. Door wie dan ook.
Thatcher heeft veel critici, en wel om terechte redenen. Maar ze wist wat ze was, en dat wisten de kiezers ook.
Totdat de liberale partijkamer weet wat conservatisme voor haar betekent, en hoe ze dat aan het Australische publiek moet overbrengen, zal ze moeite hebben om veel meer te doen dan het lukraak bestrijden van het populisme.
Of erger nog: geef je er aan over.
Jacqueline Maley is columnist en auteur.
