De in Sydney geboren ‘natuurlijke waarheidsverteller’ overwon een twintigjarige geschiedenis van verslaving en creëerde een mini-imperium van kookboeken en mediacolumns, terwijl hij toezicht hield op een stal vol restaurants in Groot-Brittannië.
Bijgewerkt ,voor het eerst gepubliceerd
De eerste Australische vrouwelijke chef-kok die een Michelin-ster ontving en een van de weinige ontvangers die de felbegeerde onderscheiding een professionele vloek noemde, Skye Gyngell, is overleden. Ze was 62.
“We zijn diep bedroefd om het nieuws te delen over het overlijden van Skye Gyngell op 22 november in Londen, omringd door haar familie en geliefden”, aldus de familie in een verklaring.
“Skye was een culinaire visionair die generaties chef-koks en telers over de hele wereld heeft beïnvloed om na te denken over voedsel en de verbinding ervan met het land. Ze laat een opmerkelijke erfenis achter en is een inspiratie voor ons allemaal. De familie vraagt op dit moment om privacy.”
Geboren in 1963 in Sydney in een familie van royalty’s – haar vader Bruce Gyngell was de eerste persoon die bij de oprichting in 1956 op de Australische televisie verscheen – haalde Gyngell haar rechtenstudie in Sydney op voor een professioneel leven in de keukens van Europa.
De lichtheid van Gyngell met producten bracht een onwaarschijnlijke concurrent, een bouwvallig café in de Londense Petersham Nurseries, in 2011 naar Michelin. Vanaf dat platform groeide Gyngell een mini-imperium van kookboeken en mediarubrieken, terwijl hij toezicht hield op een stal van drie restaurants in Groot-Brittannië.
Gyngell, getalenteerd en oneerbiedig, was een natuurlijke waarheidsverteller die niet bang was om in haar geadopteerde stad alles bij elkaar te noemen. Ze beschreef het eten in het modieuze The Wolseley in Mayfair ooit als ‘onbeschaamd vreselijk’ en prees de keuken van Nigella Lawson terwijl ze de sexy houding op het scherm in twijfel trok: ‘Ze is een intelligente vrouw … waarom doet ze het?’ De beroemde chef-kok Marco Pierre White heeft het zelfs opgepakt omdat hij reclame maakte voor bouillonblokjes.
De media pikten het op, met een artikel dat zich afvroeg of Gyngell de ‘Courtney Love of Cooking’ was, terwijl de Londense Telegraaf beschreef haar als de “Wizardess of Oz” omdat ze een oude kas bij Petersham Nurseries had getransformeerd in een culinaire bestemming.
Toen Gyngell in 2004 het Petersham Nurseries-project op zich nam, werd ze geconfronteerd met de uitdaging van een onverharde vloer, buitenopslagruimtes en plassen op weg naar de keuken. Vroeger bracht ze haar eigen potten en pannen van huis mee en doopte ze in een vertrouwde gereedschapskist met geroosterde kruiden, geïnfuseerde oliën en theerook. Het duurde niet lang voordat het nieuws bekend werd, waarbij stamgasten van de kwekerij zich tegoed deden aan borden met konijn met geroosterde venkel en kommen bloemkoolsoep met gepekelde peren, terwijl ze aan het zoeken waren naar een stoel bij Mick Jagger en modeontwerper Stella McCartney.
Gyngell erkende altijd het multiculturele karakter van haar geboorteplaats bij het vormgeven van haar eten. De opkomende foodscene van Sydney in de jaren zeventig kreeg een boost doordat ze opgroeide in een huishouden waar haar vader een gezond macrobiotisch dieet volgde.
Minder gezond waren de dubbele paden die haar vroege leven volgde. Op 14-jarige leeftijd verliet ze naar verluidt haar exclusieve privéschool nadat ze marihuana had gerookt; op 17-jarige leeftijd begon ze te experimenteren met heroïne. Niets ervan vertraagde de academische vooruitgang van Gyngell, haar volgende stop: de Universiteit van Sydney.
“(Skye) was het intellect van de familie, ongelooflijk belezen, geïnteresseerd in leren en zou alles proberen”, vertelde haar broer, voormalig CEO van Channel Nine, David Gyngell. Goed weekendmagazine in 2012. “Haar eten is eerlijk en echt, net als zij. In een branche vol ego heeft ze geen uitstraling en is ze compromisloos als het om kwaliteit gaat.”
Gyngell vond een parttime baan in een restaurant in Sydney en, geïnspireerd door de vrouwelijke chef-kok, won het keukenleven al snel de universiteit. Ze begon haar opleiding aan de kookschool La Varenne in Parijs op 19-jarige leeftijd, werkte vervolgens bij George V en het tweesterren Michelin-restaurant Dodin-Bouffant in Parijs, voordat ze naar Londen verhuisde, waar ze een jaar doorbracht in het veeleisende Dorchester, onder leiding van chef-kok Anton Mosimann, en vervolgens werkte voor rijzende culinaire ster Fergus Henderson.
Gyngell worstelde met een drugsverslaving, wist deze te temmen na de dood van haar vader in 2000, en konaliseerde haar energie in voedsel en het opvoeden van haar twee inmiddels volwassen kinderen, Holly en Evie. Met een Michelin-ster op zak stond de carrière van Gyngell in het teken van de hemel voordat haar ongefilterde eerlijkheid in 2012 een stem vond, na klachten van Michelin-liefhebbers die meer gewend waren aan een gepolijste omgeving en sprankelende toiletten dan aan het rustieke Petersham Nurseries-café.
“Oké, dit is het ergste wat ik ga zeggen: als ik ooit nog een restaurant heb, bid ik dat we geen ster krijgen”, zei Gyngell.
Hoewel ze erop wees dat ze vereerd was met de onderscheiding, hield de publiciteit over haar opmerkingen haar niet tegen. Nadat hij in 2012 Petersham Nurseries verliet, werd Gyngell benoemd tot culinair directeur van verschillende restaurants op Heckfield Place, in Hampshire. Ze opende Spring in 2014 in Somerset House.
Normaal gesproken smeedde Gyngell nieuw terrein. Spring was het eerste plasticvrije restaurant voor eenmalig gebruik in Londen. De helden van Gyngell waren vrouwelijke chef-koks: Maggie Beer en Stephanie Alexander in Australië, Sally Clarke in Londen en Alice Waters in Californië. En ze kwam op voor vrouwen in haar eigen keukens.
Privé voerde het ‘sproeten’-meisje uit het zonnige Sydney een serieuzere strijd: in 2024 werd bij een knobbel in haar nek de diagnose Merkelcelcarcinoom gesteld, een vorm van huidkanker. Ze had een lange geschiedenis van andere vormen van huidkanker, een erfenis van de strandcultuur uit de jaren ’70.
Gyngell verstopte zich niet en schreef in mei een artikel voor De Financiële Tijden waarin ze meer begrip bracht voor de operaties, radiotherapie en het verlies van smaakgevoel dat ze doormaakte. Het verhaal was inzichtelijk, openhartig en rustig mooi; een weerspiegeling van haar verfrissend eerlijke benadering van het leven en koken.
Haar vriend en voormalig bijdragend internationaal redacteur bij Conde Nast-reiziger en bijdrager voor de New York Times-stijlmagazine, Geniet van je eten en de Financiële tijdenDavid Prior noemde Gyngell de “internationaal meest belangrijke Australische vrouwelijke chef-kok van haar generatie.”
“Skye was uniek. Ze had de smaak van een chef-kok en het palet van een kunstenaar, en die twee voortreffelijke gaven ontmoetten elkaar in eten…”, zei hij. ‘Ze had een etherische, grillige lichtheid die vaak in tegenspraak was met de lef en de onwrikbare zuiverheid van visie waardoor ze de regels voor dineren in Londen meer dan eens herschreef.
“Het was die wisselwerking die haar zo verleidelijk maakte, waardoor ze midden in een beweging terechtkwam die ze nooit probeerde te leiden, maar die dat op haar eigen stille, compromisloze manier onmiskenbaar wel deed.”
