Fitz: Dus wat was het “scharniermoment” in je leven dat je wierp naar het actief nastreven van regie als carrière?
SM: Ik was ongeveer 13, en mijn eerste drama -leraar bij Caulfield Grammar, de heer Joachim Matschoss – met wie ik nog steeds in contact ben – schreef eigenlijk in mijn drama -boek: “Je zou dit echt als een beroep moeten beschouwen”. Ik had geen idee wat dat echt betekende, want voor mij was drama leuk, en ik vond het leuk om het te doen, maar ik wist niet hoe je er een levenswerk van kon maken. Maar dat legde het idee in mijn hoofd …
Murphy en Michelle Williams over de set miniserie die sterven voor seks, die is genomineerd voor meerdere Emmy’s.Credit: GC -afbeeldingen
Fitz: En de invloed van het bijwonen van Sydney’s eigen NIDA in 2007?
SM: Het was echt het beste jaar van mijn leven. Ik vond het geweldig om omringd te zijn door mensen die allemaal zo enthousiast waren als ik over theater was en het net zo serieus nam als ik. Ik had gewoon ontzag voor die school en de leraren en mijn klasgenoten. Ik heb het altijd leuk gevonden om naar de regisseurs en de choreografen en de ontwerpers te luisteren en te luisteren naar hoe ze dingen deden, hoe ze dingen zagen.
Fitz: Ga door.
SM: Bij Nida ging het over de strengheid van een geïnformeerde kunstenaar. Er was altijd zoveel druk – en terecht – om ervoor te zorgen dat je voorop staat in de hele creatieve industrie. En de enige manier waarop je dat kunt doen, is als je alles bekijkt, evenveel kunst en theater en opera en al het andere ziet dat je kunt, zodat je weet wie iedereen is, en je weet wat kunst nu ter wereld is, zodat je de tijdsgeest voor bent. En ik neem dat nu echt zo serieus in mijn dagelijkse leven. Ik ben altijd bij galerijen en blijf avontuurlijk en creatief, en dat is wat me de kunstenaar heeft gemaakt die ik ben.
Fitz: Dus u werkt per geïnformeerd instinct, zonder rigide playbook?
SM: Ja. Het is allemaal instinct, van jarenlang in repetitiekamers en vervolgens NIDA en vervolgens AFTRS (de Australian Film Television and Radio School).
Fitz: En dus als je van theater naar film en televisie verhuisde, wat zou je zeggen dat je eigen kenmerken in aanpak waren?
Shannon Murphy (tweede van rechts) met de sterren van haar film Babyteeth op het Film Festival 2019. (Van links) Ben Mendelsohn, Eliza Scanlen en Toby Wallace.Credit: Arthur Mola/Invision/AP
SM: Ik denk dat het de prestatiestijl is die ik met de acteurs maak. Ik wil dat het gegrond en geloofwaardig is, maar ik ben niet bang om extreme uitvoeringen te pushen – omdat ik ook denk dat mensen extreem zijn. Ik hou van kleur, die waarschijnlijk voortkomt uit het opgroeien en staren naar de Hong Kong Harbor en neon licht mijn hele leven. Ik zou ook zeggen dat ik een donker en ongewoon gevoel voor humor heb, maar dat zou ook komen door in zoveel landen te leven en veel verschillende soorten komedie te begrijpen, toch? En muziek. Niets legt de stemming beter vast dan de juiste muziek.
Fitz: Dus voor je debuutfilm, Babyteeth, Op het Film Festival van Venetië in 2019 ontving je een staande ovatie voor 15 notulen?
SM: Ja, dat was gek. We hadden het op het laatste moment net afgemaakt, dus we hadden geen idee hoe ze zouden reageren. We hadden nooit geweten waar mensen zouden lachen, waar mensen zouden huilen. Dus het was behoorlijk overweldigend. We waren erg gestrest om erachter te komen of het goed was of niet. Het is duidelijk dat de staande ovatie ons ertoe heeft geholpen zich er beter over te voelen.
Fitz: Hoe haal je de beste prestaties van je acteurs? Ben jij iemand die 50 wil?
SM: Ik heb graag een goede relatie met hen off-screen, en voor hen om dat met elkaar te hebben. We moeten elkaar kennen, verder dan alleen professionals samen zijn. Nee, ik doe niet veel takes, en als ik ze herhaal, zijn ze altijd heel anders. Ik heb er alle vertrouwen in wanneer ik iets heb en ik kan vrij snel verder gaan. Ik wil het niet te intellectualiseren. Ik wil erachter komen hoe we dit personage echt gaan transformeren door hun bewegingen, niet alleen een pratende kop.
Fitz: Nadat je roept “Cut!” en “Dat is een wrap voor de dag, mensen”, gaan ze allemaal naar huis, terwijl je daar tot middernacht zit, door de rushes gaan?
SM: Nee. Ik heb een beetje een fotografisch geheugen, dus als het gaat om de inhoud die ik heb gemaakt, hoef ik daarna niets opnieuw te herschikken. En om eerlijk te zijn, ik kijk er niet echt van om er naar alles te kijken totdat ik klaar ben omdat ik het verwarrend vind. In deze kunstvorm kunnen scènes naar verschillende plekken gaan, dus je kunt niet overdreven plannen van elke overgang van de ene scène naar de andere, omdat die scène aan het einde van het project zou kunnen eindigen in plaats van aan het begin.
Fitz: En als ze eindelijk allemaal naar huis gaan, word je dan zes maanden begraven alles samenstellen?
SM: Ja. En dat is het beetje waar ik altijd mee worstel, omdat het een veel eenzamer proces is. Maar ik heb tenminste de meest verbazingwekkende editor, een Australiër, Steve Evans, en hij maakt mijn leven in die periode echt spannend omdat hij zo bekwaam is in muziek, en een enorme reden waarom mijn werk zoveel geweldige muziek bevat. En ik kom naar de bewerkingscabine aan het einde van een shoot als een uitgeputte schaal van een persoon, en hij doet me weer creatief nieuw leven in.
Fitz: Hoe deed Sterven voor seks Kom je bureau tegen en wat is het uitgangspunt van het verhaal?
SM: Het was gebaseerd op een podcast over een vrouw genaamd Molly en haar beste vriend, Nikki. Het zijn allebei acteurs en wanneer Molly erachter komt dat ze sterft aan kanker, realiseert ze zich dat ze niet genoeg seksuele ervaring en variatie in haar leven heeft gehad en begint het zo te verkennen in de tijd die ze nog heeft. Toen ik de synopsis las, vond ik het geweldig. Ik wist dat het een echt sterke tonale uitdaging zou worden.
Fitz: Wat is een tonale uitdaging?
SM: Het is wanneer ik het lees en ik ben dol op de echt interessante toon op de pagina, maar begin me af te vragen hoe ik dat daadwerkelijk uitvoer met alle andere elementen van de visuals en prestaties en muziek? En ik weet dat het moeilijk zal zijn om gelijk te krijgen. Sterven voor seks Kon gemakkelijk als een slechte smaak zijn tegengekomen en het moest zorgvuldig worden behandeld. En dus waren we daar allemaal mee aan boord, en de uitdaging was subtiel aan het werk dat je een scène kon hebben die spreekt over seksueel misbruik en vervolgens op hetzelfde moment een scheet grap maakte.
Fitz: Als je naar de Emmys gaat, wil je een toespraak voorbereiden voor het geval je wint, of zou dat slecht karma zijn?
SM: Ja. Ik ben zo nerveus over spreken in het openbaar dat er geen manier is dat ik niet iets zou hebben opgeschreven, omdat ik het gewoon niet kan opstaan en het niet opduiken. Ik ben geen artiest.
Laden
Fitz: Nou, als het is niet Slecht Karma, laten we een beetje oefenen. “Bedankt, bedankt allemaal! De persoon die ik het meest wil bedanken, is …”
SM: “… is mijn dochter, Dylan. Ze is 10, en ze was slechts zes maanden oud toen ik begon met televisie, en ze is de hele weg met mij op deze reis geweest.” Mijn dochter hangt graag op de set en we hebben altijd geweldige, creatieve mensen in ons huis. Het leven is daardoor rijker. Een alleenstaande moeder zijn is een beetje uitdagend in deze branche, maar ik heb ook het gevoel dat deze industrie daar ongelooflijk voor staat – vooral in Londen, waar ik nu woon – en het lijkt nooit alsof het een nadeel is, wat echt leuk is.
Fitz: Dus nu heb je een Emmy -nominatie, en misschien een Emmy zelf, kunnen we aannemen dat je de tijdgeist met je werk hebt genageld. Hoe definieer je die tijdgeist in 2025?
SM: Op dit moment moeten we wat positiviteit voelen over de toekomst. Om beter voor elkaar te zijn, en beter te zijn in de omgeving zonder op welke manier dan ook didactisch te zijn, en echt interessant te zijn in het vertellen van verhalen en stijl, zijn de dingen die het meest resoneren met mensen, vooral als je het kunt doen met humor, energie en een gevoel van geschiedenis.
Fitz: Succes.
SM: Bedankt.
Ontdek de volgende tv, streaming-serie en films om toe te voegen aan je must-sees. Krijg elke donderdag de wachtlijst.
